راز عشق
اینجا خانه ی کوچک من است...درهایش به رویتان باز خواهد بود...دریابید مرا...راز عشق
اینجا خانه ی کوچک من است...درهایش به رویتان باز خواهد بود...دریابید مرا...دلم گرفته
نشسته ام من و ، شکسته های دل ، شکسته و رسوا ، غریبم و تنها
خدا خدا دلم گرفته ، دلم گرفته
جهان پُر از غمه ، یه دشت ماتمه ، برای زندونه
شراره های غم ، درون سینه ام ، یه عمره مهمونه
جهان پُر از غمه ، یه دشت ماتمه ، برای زندونه
شراره های غم ، درون سینه ام ، یه عمره مهمونه
جهان پُر از غمه ، یه دشت ماتمه ، برای زندونه
شراره های غم ، درون سینه ام ، یه عمره مهمونه
جهان پُر از غمه ، یه دشت ماتمه ، برای زندونه
شراره های غم ، درون سینه ام ، یه عمره مهمونه
آه ای خدا ببین ، ببین آبرویم دگر ز غم ، شکسته در گلوم
رها کن از مستی ، دلی که بشکستی
شکسته دل صدا نداره ، صدا نداره
دلی که خاموشه ، دگر نمی جوشه ،
درین جهان بها نداره بها نداره
نه شوق و تمنّایی ، نه حسرت و فردایی
که دگر ز جهان دلم گرفته ، دلم گرفته
رها کن از مستی ، دلی که بشکستی
شکسته دل صدا نداره ، صدا نداره
دلی که خاموشه ، دگر نمی جوشه ،
درین جهان بها نداره بها نداره
نشسته ام من و ، شکسته های دل ، شکسته و رسوا ، غریبم و تنها
خدا خدا دلم گرفته ، دلم گرفته
انتظار
انتظار واژه غریبی استهمراه حزن است و پریشانی
وقتی صدایی در خانه نباشد انتظار هم طولانی تر می شود
تیک تاک تیک تاک تیک تاک
پس این زمان کی می خواهد تمام شود تا آسوده سر به بالین بگذارم
همین دیشب بود بی قراری می کردم از نبود ن ها
ولی امشب نگرانم
نگران خود...؟!
مثل دریا که موج اش دل ساحل می لرزاند
دیگر جنون دریا در من دمیده شد
بی آنکه بدانم خطا می کنم
و بر قلب دیگران می لرزانم
چه کنم ...
نمی شود...
نمی توانم...
هنوز دیر است
و هنوز انتظار زود
مرا از قاب خاکستری خاطرات پاک کرده اند
مثل نگاه ماتی می مانم که لبخند بر لبانش نمی چسبد
یا شاید نگاه گنگ تصویر هایی شده ام که سخن نمی گویند
چرا داغ دل تازه کنم
دلم می خواست چیزی برایت بنویسم
راستش دلم باز تنگ بود
و باز قولم زیر پا بود
می دانم حرفی بزنم سکوت می شنوم
آری هنوز بین حرف هایم سرم پایین می اندازم
می دانم دارد از دیر هم دیر تر می شود
بی خوابی شب های سرد و بی بهانه زمستان به پایان می رسد
و بهار از راه می رسد ولی من هنوز آماده نشده ام
دیگر خطوطی را کلمه نخواهم کرد و کلمات که جمله نخواهم ساخت
کسی فاصله من تا خدا نمی داند ؟
شاید نزدیک و شاید دور
کیست راز بهار را بداند
راز بهار خاطره است
خاطرات یعنی همین
تکه هایی از زمانی دورکه در قعر وجود می رقصد
خاطراتم...؟!
خاطراتی پُر زالفت
خاطراتی شاد
خاطراتی پُر ز غربت
خاطراتی تار
خاطراتی پُر ز آبستن های تلخ
حاصل همخوابیِ حس ُ حافظه
در زمان حال
در زمان حال دیروز
در زمان حال امروز
خدایا
خدایا ! دلم باز امشب گرفته
بیا تا کمی با تو صحبت کنم
بیا تا دل کوچکم را
خدایا فقط با تو قسمت کنم
***
خدایا ! بیا پشت آن پنجره
که وا می شود رو به سوی دلم
بیا،پرده ها را کناری بزن
که نورت بتابد به روی دلم
***
خدایا! کمک کن به من
نردبانی بسازم
و با آن بیایم به شهر فرشته
همان شهر دوری که بر سردر آن
کسی اسم رمز شما را نوشته
***
خدایا! کمک کن
که پروانه شعر من جان بگیرد
کمی هم به فکر دلم باش
مبادا بمیرد
***
خدایا! دلم را
که هر شب نفس می کشد در هوایت
اگرچه شکسته
شبی می فرستم برایت
با توام
با توام ای لنگر تسکین!
ای تکان های دل!
ای آرامش ساحل!
با توام ای نور!
ای تمام طیف های آفتابی!
ای کبود ارغوانی!
با توام ای شور, ای دلشوره ی شیرین!
با توام ای شادی غمگین!
با توام ای غم!
غم مبهم!
ای نمی دانم!
هر چه هستی باش!
اما کاش... نه, جز اینم آرزویی نیست: هر چه هستی باش!
اما باش ...
دلت از سنگ شده انگار
دلت از سنگ شده انگار ...
که من و تنها گذاشتی ...
می شینم منتظر اینجا ...
تا تو برگردی دوباره ...
تا بشینی پای حرفهام ...
بریم تا ماه و ستاره ...
می دونم می آیی یک روزی ...
یک روزی که خیلی دیره ...
یک روزی دل شکستم ...
سر این کوچه می میره ...
دستم
انتظار را نوازش میکند به نام تو
و تیک تاک های شلوغ ساعت زمان،
میچرو کاند دستم را
و روح متورم تو را در آن...
نبض سینه ی دیوار،
جاودانگی نبض دستانت را می تپد...
نفس به نفس این اتاق
شب بویی را نفس می کشد
که شبانه روز بوست!
و خنک می شود دل اتاق من
ای که چشم من به یاد چشم توست...
رو به غروب می روم اینک
.نگاه آینه بر دلم زخمی زد و بعدش نمک...
رو به برگشتن من...
رو به دوری...
رو به باریدن بی عشق رفته ام!
رو به بی شعری،
بی حسی...
من اگر باز بخواهم بنویسم،
مینویسم:
کاش همه جا پنجره بود...
کاش نگاهم پر از خاطره بود...
و اگر باز بخواهم که بگویم از تو،
می سرایم:
دلم برای سرودنت تنگ است...
و شبم شبنم سردی زده است...
از تو سخن باید گفت
از نگفتنهایم،
از چراغی که شبی بی من خفت!
از بودنت روزی و
نبودت عمری...
تو شدی مال خودت، خوشبختی...
من شدم مال غمت، تک بیتی...
می نویسم از آنجا که
دست ماهی به تک ستاره نرسید!
می نویسم تا آنجا که
ستاره ای در اوج، به حضیض تنهائی رسید...
می نویسم:
آری...آن نگاهی که تو دیدی خون بارید،
تو را دید...
و دل پیری که کنف های زبری به دار آویخت،
عادتا داشت غمش را می بافت...
تو را یافت...
چشم در چشم رویاهام
پر از شرمندگی هستم!
آه...
آهی در بساطم نیست تا تو را آه کشم!
رو به غروب می روم اینک
بگذار بنویسم...
بگذار بگویم که غروبم شب شد...
و شبم شب ماند...
شمعی که در آن روشن بود، سردی داد...
بگذار بگویم تک ستاره ای بودم
چکیدم...
و چکیدم...
خالی از بغض همیشه...
کم شدم...
خاک شدم...
ریشه شدم برای غم...
تشنه ی یک نگاه پاک
تشنه ی لبخند تو ام...
رو به غروب می روم اینک
رو به بی شعری...
بی حسی...
دلم برای سرودنت تنگ است..
چقدر وسوسه انگیز کرد فردارا
سلام کردو لبش بهر بوسه جار کشید
هزار وسوسه را پشت هم قطار کشید
به یک تبسم و صد وعده خیال انگیز
به شام پایز من، موسم بهار کشید
چقدر وسوسه انگیز کرد فردارا
که با تلاوتش آیات بیشمار کشید
نیازنامه سودای روشنائی را
درون پنجره لطفی، ستاره وار کشید
ببرد مرا و ودل خویش را به من بخشید
وهست و بود مرا حرف انتظار کشید
به ناز، گفت که دل داده است نخستین بار
قرار و بردوبه دل نقش بیقرار کشید
در آن نگاه که پایان و آخرین آغاز
قشنگترین سفر ی را به یادگار کشید
میان خواب غزل تا خیال گیج سحر
کنارو بوس و لبی با لبی شیار کشید
به شوق دیدن باران و شاعر صحرا
به خوا ب آینه اش نقش آبشار کشید
که است که یاد اودر من ترانه میبارد؟
کسیکه قطعه ای عشقی ترانه وار کشید
ویا در آینه فصلی، شکوفه و باران
صفای وسوسه را در کلام سار کشید
خودش نظاره گر کیست در افق خیال
همانکه معبر زیبای رودبار کشید
چه زود و زود خیالش لطیفه میبارد
کسیکه انبوه زلفش طناب دار کشید