مـــــن ؛
نـــبـــودنــــــت را تــــــاب مــی آورم !
رفــتـنــت را ، تـحمـــــل مــی کنم !
فــــــرامــــــوش شـــــدنـــــم را !!
بــــاور مــی کــنــــم …
امـــــــــــــــــــا ؛
فــــــرامــــــوش کردنــــــت ،
دیــگـــر کـــــار مــــــن نـــیـــســـت … !

کم کم یاد گرفته ام با آدمها همانگونه باشم که هستند .  

 همانقدر خوب / گرم / مهربان ...   

و گاهی ...  

همانقدر بد / سرد / تلخ ..!!

دلم از نبودنت پر است،

آنقدر که اضافه اش از چشمانم میچکد ...